ความสวยความงาม

Chris Waite นักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ 3 ได้ศึกษาวิธีที่ผู้ป่วยที่มีภาวะผิดปกติของใบหน้า ซึ่งไม่สามารถจดจำใบหน้าที่คุ้นเคย แม้กระทั่งสมาชิกในครอบครัว เนื่องจากการบาดเจ็บทางสมอง รับรู้ถึงความน่าดึงดูดใจของใบหน้าได้ การค้นพบนี้อาจเป็นเครื่องมือประเมินอื่นเพื่อช่วยให้แพทย์สามารถระบุพื้นที่ของความเสียหายของสมองได้ “เราไม่รู้ว่า 1 ใน 10 ของอะไรเกิดขึ้นในสมอง” ชายวัย 26 ปีกล่าว “การรับรู้ใบหน้าเป็นทักษะการมองเห็นที่ซับซ้อนมาก การสำรวจว่าสมองประมวลผลคำตัดสินเกี่ยวกับความงามบนใบหน้าอย่างไร ช่วยให้เราระบุบทบาทของสมองส่วนต่าง ๆ ได้” Waite ทำงานร่วมกับศาสตราจารย์ Jason Barton ของ UBC ประธานการวิจัยของแคนาดาใน Neuropsychology of Vision and Eye Movements และนักวิจัยจาก Harvard และ Massachusetts Institute of Technology การศึกษานี้เป็นครั้งแรกและได้รับรางวัล Waite the American Academy of Neurology Award สำหรับเรียงความนักศึกษาแพทย์ที่ดีที่สุด ทีมวิจัยได้ศึกษาบุคคล 8 รายที่มีภาวะผิดปกติของใบหน้า พวกเขาต้องการทราบว่าสมองประมวลผลข้อมูลที่เป็นภาพซึ่งจะนำไปสู่การตัดสินเกี่ยวกับความน่าดึงดูดใจของใบหน้าได้จากที่ใด บุคคลที่มีโรคประจำตัวมีปัญหาในการแยกและบูรณาการข้อมูลที่พวกเขาเห็นในใบหน้า และต้องอาศัยลักษณะอื่นๆ เช่น ผม รูปร่าง และการเดินในการจดจำผู้คน ภาวะนี้อาจเป็นผลมาจากการบาดเจ็บที่ศีรษะ การเจ็บป่วย เช่น สมองอักเสบหรือการอักเสบของสมอง โรคหลอดเลือดสมอง อาการโคม่า หรือปริมาณออกซิเจนไม่เพียงพอเมื่อแรกเกิด ในปี พ.ศ. 2549 การสำรวจทางเว็บจากผู้คนจำนวน 1,600 คนซึ่งดำเนินการร่วมกันโดยทีมงานจาก Harvard และ University College London เสนอแนะว่าคนถึง 2 เปอร์เซ็นต์มีภาวะตาบอดที่ใบหน้าในระดับหนึ่ง พื้นที่ที่เสียหายของสมองสำหรับผู้ที่ตาบอดใบหน้ามักพบในบริเวณตรงกลางของท้ายทอย (หลังส่วนล่างของสมอง ใกล้ไขสันหลัง) และกลีบขมับหรือด้านข้าง บริเวณนี้เรียกว่าบริเวณใบหน้ารูปกระสวย เนื่องจากความน่าดึงดูดใจขึ้นอยู่กับองค์ประกอบที่ไม่เปลี่ยนแปลงของโครงสร้างใบหน้า ซึ่งในสังคมตะวันตกรวมถึงกรามที่แข็งแรง ตาโต และจมูกตรง จึงคิดว่าความน่าดึงดูดใจอาจถูกประมวลผลในส่วนนี้ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความน่าดึงดูดใจเป็นสัญญาณทางสังคมที่ช่วยให้เราตัดสินบุคลิกภาพหรือศักยภาพในการผสมพันธุ์ นักวิทยาศาสตร์เชื่อว่ามันอาจจะถูกประมวลผลในบริเวณของสมองที่ "อ่าน" การเปลี่ยนแปลงของใบหน้า ซึ่งเป็นบริเวณที่เรียกว่าร่องเหนือขมับที่อยู่ด้านบนสุด ของกลีบขมับ แม้ว่าผู้ป่วยที่เป็นโรค Prosopagnosia จะไม่สามารถระบุใบหน้าได้ แต่ก็สามารถระบุเบาะแสบนใบหน้าที่ละเอียดอ่อนได้ เช่น คิ้วที่เลิกขึ้นหรือริมฝีปากที่เม้มซึ่งแสดงอารมณ์และสื่อความหมายทางสังคม ผู้วิจัยต้องการทราบว่าการจดจำ ความงาม บนใบหน้าเกิดขึ้นในบริเวณที่รองรับการระบุตัวตน (ใบหน้ารูปกระสวย) หรือบริเวณที่สนับสนุนสัญญาณทางสังคม (ร่องลึกขมับที่เหนือกว่า) อาสาสมัครที่ทำการวิจัย ชายหญิงต่างเพศที่มีอายุตั้งแต่ 20 ถึง 60 ปี แสดงใบหน้าชายและหญิงที่ไม่ระบุชื่อ 80 ใบหน้า ทั้งหน้าตาธรรมดาและหน้าตาดี และขอให้ให้คะแนนความน่าดึงดูดใจของพวกเขา การทดสอบครั้งที่สองเกี่ยวข้องกับการดูภาพที่คล้ายกันหลายๆ ภาพ ในขณะที่นักวิจัยจับเวลาว่าผู้เข้าร่วมดูภาพแต่ละภาพนานเท่าใด กลุ่มควบคุม 19 คนให้ข้อมูลเปรียบเทียบ Prosopagnosics ยังพิจารณาใบหน้าที่สวยงามที่มีชื่อเสียงเพื่อทดสอบความสัมพันธ์เพิ่มเติมระหว่างความสามารถในการระบุใบหน้าที่คุ้นเคยและความสามารถในการตัดสินความงาม ทั้งสองงานแสดงให้เห็นว่าความเสียหายแบบเดียวกันที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถระบุใบหน้าที่มีความบกพร่องทางสติปัญญาในการประมวลผลความน่าดึงดูดใจของใบหน้า พวกเขาให้คะแนนความน่าดึงดูดใจของใบหน้าที่สวยงามสูงกว่าใบหน้าทั่วไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นอกจากนี้ พวกเขายังเต็มใจมากกว่ากลุ่มควบคุมที่จะดูภาพใบหน้าธรรมดาๆ ต่อไป นักวิจัยสรุปได้ว่าการประมวลผลความน่าดึงดูดใจบนใบหน้าต้องใช้เส้นทางประสาทแบบเดียวกับที่พบในบริเวณกระสวยของสมอง ซึ่งใช้ในการประมวลผลอัตลักษณ์ “ในขณะที่ความงามของใบหน้าอาจดูเป็นหัวข้อที่เหมาะสมกว่าสำหรับศิลปิน แต่งานนี้ช่วยยุติข้อถกเถียงโดยแสดงให้เห็นว่าส่วนที่เป็นรหัสประจำตัวของใบหน้าก็มีบทบาทสำคัญในการรับรู้ความงามเช่นกัน มันช่วยให้เราเข้าใจถึงการมีส่วนร่วมของ 'โมดูล' ต่างๆ ของสมองต่อประสบการณ์ของมนุษย์” Barton นักวิจัยจาก Brain Research Center ของ UBC Hospital และสมาชิกของ Vancouver Coastal Health Research Institute (VCHRI) กล่าว แม้ว่า Waite รู้สึกโชคดีที่ได้ทำการวิจัยร่วมกับนักประสาทวิทยาที่มีชื่อเสียง แต่หัวใจของเขายังคงเป็นของการแพทย์และวิทยาศาสตร์การมองเห็นโดยเฉพาะ โดยได้รับอิทธิพลบางส่วนจากแม่ของเขาที่เป็นช่างแว่นตา “ผมคิดว่าการมองเห็นเป็นความรู้สึกที่สำคัญที่สุด” เขากล่าว “ถ้าฉันสามารถแก้ไขบางอย่างเพื่อทำให้ชีวิตของผู้ป่วยดีขึ้น นั่นจะเป็นความรู้สึกที่ดี นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการจะทำ” เมื่อสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีด้านการแพทย์แล้ว Waite กำลังพิจารณาที่จะเรียนสาขาจักษุวิทยา รวมถึงตัวเลือกอื่นๆ ด้วย