ภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรงในวัยรุ่น

คิริลล์ มาร์เทมยานอฟ นักประสาทวิทยากล่าวว่า การค้นพบนี้ตีพิมพ์ในวารสาร Science เมื่อวันพฤหัสบดี ช่วยเพิ่มความเข้าใจเกี่ยวกับสาเหตุทางชีววิทยาของภาวะซึมเศร้าครั้งใหญ่ และอาจเร่งความพยายามในการพัฒนายาชนิดใหม่ที่ออกฤทธิ์เร็วขึ้นสำหรับโรคอารมณ์แปรปรวนที่ยากต่อการรักษา ผู้เขียนที่เกี่ยวข้องของการศึกษา “ยาส่วนใหญ่สำหรับผู้ที่มีภาวะซึมเศร้าจะใช้เวลาหลายสัปดาห์ก่อนที่อาการจะเกิดขึ้น หากเกิดขึ้นจริง ทางเลือกใหม่และดีกว่าเป็นสิ่งที่จำเป็นจริงๆ” มาร์เทมยานอฟ ซึ่งเป็นประธานแผนกประสาทวิทยาศาสตร์ของสถาบันในจูปิเตอร์กล่าว โรคซึมเศร้าจัดเป็นหนึ่งในความต้องการด้านสุขภาพที่เร่งด่วนที่สุดในโลก จำนวนเพิ่มขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาโดยเฉพาะในหมู่คนหนุ่มสาว เนื่องจากความพิการจากภาวะซึมเศร้า ตัวเลขการฆ่าตัวตายและค่ารักษาพยาบาลเพิ่มสูงขึ้น การศึกษาโดยศูนย์ควบคุมและป้องกันโรคแห่งสหรัฐอเมริกาในปี 2564 ระบุภาระทางเศรษฐกิจที่ 326 พันล้านดอลลาร์ต่อปีในสหรัฐอเมริกา Martemyanov กล่าวว่าเขาและทีมนักศึกษาและนักวิจัยหลังปริญญาเอกได้ใช้เวลาหลายปีในการทำงานเพื่อค้นพบสิ่งนี้ พวกเขาไม่ได้ออกไปหาสาเหตุ ไม่มีทางเป็นไปได้ในการรักษาโรคซึมเศร้า พวกเขาถามคำถามพื้นฐานแทน: เซ็นเซอร์ในเซลล์สมองรับและส่งสัญญาณไปยังเซลล์ได้อย่างไร มาร์เทมยานอฟตั้งข้อสงสัยในเรื่องนี้เป็นกุญแจสำคัญในการทำความเข้าใจการมองเห็น ความเจ็บปวด ความจำ พฤติกรรม และอื่นๆ อีกมากมาย “มันน่าทึ่งมากที่วิทยาศาสตร์พื้นฐานดำเนินไป เมื่อ 15 ปีที่แล้ว เราค้นพบคู่หูที่จับกับโปรตีนที่เราสนใจ ซึ่งนำเราไปสู่ตัวรับใหม่นี้” มาร์เทมยานอฟกล่าว "เราได้ทำการถอดสปูลนี้มาตลอดเวลา" ในปี 2018 ทีม Martemyanov พบว่าตัวรับใหม่เกี่ยวข้องกับ ภาวะซึมเศร้า ที่เกิดจากความเครียด หากหนูไม่มียีนสำหรับตัวรับที่เรียกว่า GPR158 พวกมันสามารถทนต่อความเครียดเรื้อรังได้อย่างน่าประหลาดใจ นั่นเป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่า GPR158 สามารถเป็นเป้าหมายในการรักษาได้ เขากล่าว แต่อะไรส่งสัญญาณ? ความก้าวหน้าเกิดขึ้นในปี 2564 เมื่อทีมของเขาแก้ไขโครงสร้างของ GPR158 สิ่งที่พวกเขาเห็นทำให้พวกเขาประหลาดใจ ตัวรับ GPR158 ดูเหมือนแคลมป์ขนาดเล็กที่มีช่อง - คล้ายกับสิ่งที่พวกเขาเห็นในแบคทีเรีย ไม่ใช่เซลล์ของมนุษย์ “เราเห่าต้นไม้ผิดต้นก่อนที่จะเห็นโครงสร้าง” มาร์เทมยานอฟกล่าว "เราพูดว่า 'ว้าว นั่นคือตัวรับกรดอะมิโน มีเพียง 20 ตัวเท่านั้น ดังนั้นเราจึงคัดกรองพวกมันทันที และมีเพียงตัวเดียวที่เข้ากันได้อย่างสมบูรณ์ แค่นั้นแหละ มันคือไกลซีน" นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกเพียงอย่างเดียว โมเลกุลส่งสัญญาณไม่ใช่ตัวกระตุ้นในเซลล์ แต่เป็นตัวยับยั้ง จุดสิ้นสุดของธุรกิจ GPR158 เชื่อมต่อกับโมเลกุลที่เป็นพันธมิตรซึ่งกระทบกับเบรกแทนที่จะเป็นคันเร่งเมื่อจับกับไกลซีน Thibaut Laboute, Ph.D., นักวิจัยหลังปริญญาเอกกล่าวว่า "โดยปกติแล้วตัวรับเช่น GPR158 หรือที่รู้จักกันในชื่อ G protein Coupled Receptors จะจับกับโปรตีน G ตัวรับนี้จับกับโปรตีน RGS ซึ่งเป็นโปรตีนที่มีผลตรงกันข้ามกับการกระตุ้น" จากกลุ่มของ Martemyanov และผู้เขียนคนแรกของการศึกษา นักวิทยาศาสตร์ได้จัดทำรายการบทบาทของตัวรับเซลล์และคู่ส่งสัญญาณมานานหลายทศวรรษ ผู้ที่ยังไม่รู้จักตัวส่งสัญญาณเช่น GPR158 ได้รับการขนานนามว่า "ตัวรับเด็กกำพร้า" การค้นพบนี้หมายความว่า GPR158 ไม่ใช่ตัวรับเด็กกำพร้าอีกต่อไป Laboute กล่าว ทีมงานเปลี่ยนชื่อเป็น mGlyR ซึ่งย่อมาจาก "metabotropic glycine receptor" Laboute กล่าวว่า "ตัวรับเด็กกำพร้าเป็นสิ่งที่ท้าทาย คุณต้องเข้าใจว่ามันทำงานอย่างไร" "สิ่งที่ทำให้ฉันตื่นเต้นมากกับการค้นพบนี้คือมันอาจจะมีความสำคัญต่อชีวิตของผู้คน นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันตื่นในตอนเช้า" Laboute และ Martemyanov ถูกระบุว่าเป็นผู้ประดิษฐ์ในคำขอรับสิทธิบัตรที่อธิบายถึงวิธีการศึกษากิจกรรม GPR158 Martemyanov เป็นผู้ร่วมก่อตั้ง Blueshield Therapeutics ซึ่งเป็นบริษัทสตาร์ทอัพที่ใช้ GPR158 เป็นเป้าหมายของยา Glycine ขายเป็นผลิตภัณฑ์เสริมอาหารที่เรียกว่าปรับปรุงอารมณ์ มันเป็นหน่วยการสร้างพื้นฐานของโปรตีนและมีผลต่อเซลล์หลายประเภท บางครั้งในรูปแบบที่ซับซ้อน ในบางเซลล์จะส่งสัญญาณช้าลง ในขณะที่เซลล์ประเภทอื่นๆ จะส่งสัญญาณกระตุ้น การศึกษาบางชิ้นเชื่อมโยง glycine กับการเติบโตของมะเร็งต่อมลูกหมากที่แพร่กระจาย จำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมเพื่อทำความเข้าใจว่าร่างกายรักษาสมดุลของตัวรับ mGlyR อย่างไร และส่งผลต่อการทำงานของเซลล์สมองอย่างไร เขาตั้งใจจะรักษามันไว้ “เราต้องการการรักษาภาวะซึมเศร้าแบบใหม่อย่างสิ้นหวัง” มาร์เทมยานอฟกล่าว "หากเราสามารถกำหนดเป้าหมายนี้ด้วยบางสิ่งที่เฉพาะเจาะจง ก็สมเหตุสมผลที่จะช่วยได้ เรากำลังดำเนินการแก้ไขอยู่ในขณะนี้"