เหตุใดคิ้วที่แสดงอารมณ์จึงมีความสำคัญต่อวิวัฒนาการของมนุษย์ การวิจัยเพื่อเลิกคิ้วเล็กน้อย: ทำไมคิ้วที่แสดงอารมณ์จึงมีความสำคัญในวิวัฒนาการของมนุษย์

คิ้วเคลื่อนที่สูงที่สามารถใช้แสดงอารมณ์อันลึกซึ้งได้หลากหลายอาจมีบทบาทสำคัญในการอยู่รอดของมนุษย์ งานวิจัยใหม่จากมหาวิทยาลัยยอร์กชี้ให้เห็นเช่นเดียวกับเขากวางบนเขากวาง สัน คิ้ว ที่เด่นชัดเป็นสัญญาณถาวรของการครอบงำและความก้าวร้าวในบรรพบุรุษยุคแรกของเรา ซึ่งมนุษย์สมัยใหม่ยอมแลกกับหน้าผากที่เรียบเนียนซึ่งมีขนคิ้วที่มองเห็นได้ชัดเจนกว่าและสามารถเคลื่อนไหวได้หลากหลายกว่า คิ้วเคลื่อนที่ทำให้เรามีทักษะในการสื่อสารเพื่อสร้างเครือข่ายทางสังคมขนาดใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการแสดงอารมณ์ที่แตกต่างกัน เช่น การรับรู้และความเห็นอกเห็นใจ ทำให้เกิดความเข้าใจและความร่วมมือระหว่างผู้คนมากขึ้น การศึกษานี้ก่อให้เกิดการถกเถียงทางวิชาการมาอย่างยาวนานว่าเหตุใดโฮมินินตัวอื่นๆ รวมถึงบรรพบุรุษของเราถึงมีคิ้วขนาดมหึมา ขณะที่มนุษย์สมัยใหม่ทางกายวิภาคมีหน้าผากที่แบนราบ Paul O'Higgins ผู้เขียนอาวุโสของบทความนี้ ศาสตราจารย์วิชากายวิภาคศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยยอร์ก กล่าวว่า "การดูสัตว์ชนิดอื่นสามารถให้เบาะแสที่น่าสนใจเกี่ยวกับการทำงานของสันคิ้วที่โดดเด่น ในแมนดริลล์ ตัวผู้ที่มีลักษณะเด่น มีอาการบวมสีสดใสที่ปากกระบอกปืนทั้ง 2 ข้างเพื่อแสดงสถานะ การเติบโตของก้อนเหล่านี้ถูกกระตุ้นโดยปัจจัยของฮอร์โมน และกระดูกที่อยู่ภายใต้หลุมอุกกาบาตที่มีกล้องจุลทรรศน์ ซึ่งเป็นลักษณะที่สามารถมองเห็นได้ในกระดูกคิ้วของคนโบราณ โฮมิน" "การแสดงอารมณ์ทางเพศและการส่งสัญญาณทางสังคมเป็นคำอธิบายที่น่าเชื่อถือสำหรับคิ้วที่ยื่นออกมาของบรรพบุรุษของเรา การเปลี่ยนคิ้วเป็นแนวตั้งมากขึ้นในมนุษย์สมัยใหม่ทำให้สามารถแสดงอารมณ์ที่เป็นมิตรมากขึ้น ซึ่งช่วยสร้างความผูกพันทางสังคมระหว่างบุคคล" ด้วยการใช้ซอฟต์แวร์วิศวกรรม 3 มิติ นักวิจัยมองไปที่สันคิ้วที่โดดเด่นของกะโหลกฟอสซิลที่รู้จักกันในชื่อ Kabwe 1 ซึ่งถูกเก็บไว้ในคอลเลกชันของพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์แห่งชาติ มันเป็นสายพันธุ์ของ hominin โบราณ - Homo heidelbergensis ซึ่งมีชีวิตอยู่ระหว่าง 600,000 ถึง 200,000 ปีที่แล้ว นักวิจัยได้ลดทอนทฤษฎีสองทฤษฎีที่มักนำมาอธิบายเพื่ออธิบายสันคิ้วที่ยื่นออกมา: พวกเขาจำเป็นต้องเติมเต็มช่องว่างที่กล่องสมองแบนและเบ้าตาของโฮมินโบราณมาบรรจบกัน และสันเขาทำหน้าที่รักษาเสถียรภาพของกะโหลกศีรษะจากแรงเคี้ยว ศาสตราจารย์ O'Higgins กล่าวว่า "เราใช้ซอฟต์แวร์การสร้างแบบจำลองเพื่อโกนสันคิ้วขนาดใหญ่ของ Kabwe และพบว่าคิ้วหนาไม่มีประโยชน์เชิงพื้นที่ เนื่องจากสามารถลดลงได้อย่างมากโดยไม่ก่อให้เกิดปัญหา จากนั้นเราได้จำลองแรงกัดของฟันซี่ต่างๆ และ พบว่ามีแรงกดบนสันคิ้วน้อยมากเมื่อเราดึงสันคิ้วออกไม่มีผลกระทบต่อส่วนที่เหลือของใบหน้าเมื่อกัด "เนื่องจากรูปร่างของสันคิ้วไม่ได้เกิดจากความต้องการเชิงพื้นที่และเชิงกลเพียงอย่างเดียว และคำอธิบายอื่นๆ สำหรับสันคิ้ว เช่น การเก็บเหงื่อหรือขนไม่ให้เข้าตาได้ลดน้อยลงแล้ว เราขอแนะนำให้หาคำอธิบายที่สมเหตุสมผลได้ในการสื่อสารทางสังคม " นักวิจัยกล่าวว่าหน้าผากที่ใช้สื่อสารของเราเริ่มต้นจากผลข้างเคียงที่ทำให้ใบหน้าของเราเล็กลงเรื่อยๆ ในช่วง 100,000 ปีที่ผ่านมา กระบวนการนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเป็นพิเศษในช่วง 20,000 ปีที่ผ่านมาและไม่นานมานี้ เนื่องจากเราเปลี่ยนจากการเป็นพรานล่าสัตว์มาเป็นเกษตรกร ซึ่งเป็นวิถีชีวิตที่มีความหลากหลายน้อยลงทั้งในด้านอาหารและการออกกำลัง ผู้ร่วมเขียนรายงาน ดร. เพนนี สปิกิ้นส์ จากภาควิชาโบราณคดีแห่งมหาวิทยาลัยยอร์ก กล่าวว่า "มนุษย์ยุคใหม่เป็นโฮมินินกลุ่มสุดท้ายที่รอดตาย ในขณะที่นีแอนเดอร์ทัลสายพันธุ์น้องสาวของเรากำลังจะตาย เราก็กำลังยึดครองโลกอย่างรวดเร็วและมีชีวิตรอด ในสภาพแวดล้อมที่รุนแรง สิ่งนี้ เกี่ยวข้องกับความสามารถของเราในการสร้างเครือข่ายสังคมขนาดใหญ่ ตัวอย่างเช่น เรารู้ว่ามนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์หลีกเลี่ยงการผสมพันธุ์และไปพักอยู่กับเพื่อน ๆ ในที่ห่างไกลในช่วงเวลาที่ยากลำบาก "การเคลื่อนไหวของคิ้วช่วยให้เราสามารถแสดงอารมณ์ที่ซับซ้อนได้เช่นเดียวกับการรับรู้อารมณ์ของผู้อื่น "คิ้วกะพริบ" อย่างรวดเร็วเป็นสัญญาณข้ามวัฒนธรรมของการรับรู้และการเปิดกว้างต่อการมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม และการดึงคิ้วของเราขึ้นตรงกลางเป็นการแสดงออกถึงความเห็นอกเห็นใจ การเคลื่อนไหวเล็กน้อยของคิ้วยังเป็นองค์ประกอบสำคัญในการระบุความน่าเชื่อถือและการหลอกลวง ในทางกลับกัน แสดงให้เห็นว่าผู้ที่ได้รับโบท็อกซ์ซึ่งจำกัดการเคลื่อนไหวของคิ้วจะไม่สามารถเห็นอกเห็นใจและระบุอารมณ์ของผู้อื่นได้น้อยลง "คิ้วเป็นส่วนที่ขาดหายไปของปริศนาที่ว่ามนุษย์สมัยใหม่สามารถเข้ากันได้ดีกว่าโฮมินอื่นๆ ที่สูญพันธุ์ไปแล้วได้อย่างไร"